Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ..ΘΑΝΑΤΟΥ

ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Ο ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟ ΘΡΙΑΜΒΟ.
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΔΙΟΤΙ  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΗ
Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Οι συγκλονιστικές σκηνές των Παθών του Κυρίου εδειξαν οτι η ψυχη κατα την ανθρωπινη φυση της
αποβαινει ηρεμη και κραταια,ικανη να βασταζει την υπατη θλιψη και δυνατη να υπομενει καρτερικα και τον πλεον αφατο πονο.Οι στιγμες αυτες της μεγαλης οδυνης διδασκουν οτι η ψυχη στον αιωνιο πυρηνα της μενει ανεπαφη απο τα πληγματα του κοσμου:το θειο και το ανωλεθρο που ενοικουν σε αυτη μενουν αναλοιωτα απο τα τραυματα της γης.Αυτη ειναι η ουσια της χριστιανικης μακαριοτητας,που δοκιμαστηκε στο ορος των Ελαιων και εκπορευτηκε απο τον Σταυρο ως πνοη αιωνιοτητας.
Απο την αιωνιοτητα ειναι πλημμυρισμενη η θρησκευτικη ατμοσφαιρα της μεγαλης εβδομαδας,της εβδομαδας της καρδιας.Μεσα μας εχει τον θρονο της,την γεννηση της και τον θανατο της η αιωνιοτητα. Με τον λογισμο της νηφουσας καρδιας,με τη μεταφυσικη κινηση της ψυχης,συμμετεχουμε στα εσχατα,αχραντα Μυστηρια και βιωνουμε<<τας απαρχας των παθων>>και το λαμπροφορο τελος του θειου Δραματος.Δεν υπαρχουν παρομοιες σε τραγικο μεγαλειο σκηνες:Δειπνος Μυστικος σε φεγγαρολουστο κηπο,που θα τον διαδεχθει το προδοτικο φιλημα.Βαθυτατη αγωνια του θεανθρωπου,με συνεπεια το ξεσπασμα του:<<Πατερ παρελθετω απ΄εμου το ποτηριον τουτο>>.Η φωνη της σιγης και ο υπνος των μαθητων που διευκολυνουν να ακουγεται γυμνος ο καλπασμος της αγωνιας του Διδασκαλου.Ο θριαμβος της υλης, καθως ο ορμητικος μαθητης με τα πρωτα χαμογελα της αυγης θα αρνηθει τον Κυριο,ο αρχιερεας των Ιουδαιων θα σκισει εξαλλος τα ιματια του και οΠοντιος Πιλατος,ξεπλενοντας τα χερια του θα γινει η πιο κοκκινη μορφη της Ιστοριας.
Στην συνεχεια οι σκηνες του Παθους με την τραγικη του αποχρωση αποκλειουν καθε προσδιορισμο:Η Μαστιγωση,το ακανθινο στεφανι,οι στρατιωτες που φιλονικουν για τα ρουχα του Αθωου,το ανεβασμα στο Γολγοθα και στο Σταυρο μπροστα στα ματια της μανας Του και του μαθητη που τοσο αγαπουσε.Ο μητρικος σπαραγμος,που πεφτει σαν αστροπελεκι στην ψυχη της,καθως καταβαλλεται προσπαθεια να συγκρατηθει. Ο Θρηνος που ξεσπα σε βαθυ παραπονο,η κραυγη της Μανας<<που πορευη τεκνον;Τινος χαριν τον ταχυν δρομον τελεις;Δος μοι λογον,Λογε,μη σιγων παρελθης με ο αγνην τηρησας με,ο υιος και θεος μου>>.Η απλα υιικη απαντηση του Εσταυρωμενου<<τι δακρυεις Μητερ;μη παθω;μη θανω;πως ουν σωσω τον Αδαμ;Αποθου ουν,Μητηρ,την λυπην,αποθου και πορευου εν Χαρά>>Και ο επιλογος:Ο φοβερος σεισμος το <<τετελεσται>>,ο ενταφιασμος. Τωρα τιποτα δεν σαλευει στα αγια μερη.Θεια σιγη τονιζει τη γλυκεια παρουσια της σαγηνευτικης Του μορφης.Και απο το βαθος του μελιχρου οριζοντα καταφθανει η λαλια Εκεινου που εννοησε την πικρα του οφανου,το φως του τυφλου την παραξενη νοσταλγια του ασωτου.Εκεινου που εξαφανισε την ασχημια της αμαρτιας και φανερωσε την ομορφια της ψυχης.
Ετσι ησυχα,φοβισμενα ,διαβηκεν η μερα.Και καθως οι υστατες σκιες της νυχτας αρχιζουν να υποχωρουν, τις μυροφορες συνεχει η απορια   <<τις αποκυλισει ημιν το λιθον εκ της θυρας του μνημειου;>>.Σκοταδι στο νου και αγωνια στην ψυχη,Ομως για λιγο.Γιατι ο λιθος του θανατου εγινε συντριμμια απο το φως της ζωης. Ασυλληπτες οι στιγμες της Αναστασεως.Αλλα θα τολμησει ο μελωδος<<Και αφνω ησυχια και δειλια κατεκρατησε της κτισεως απασης΄ο Δεσποτης γαρ της φυσεως των μνηματων εξηρχετο>>.
Η ενδοξη Ανασταση του Κυριου εχει συντελεσθει. Οι στρατιωτες δεν μπορουν να συνελθουν απο τον φοβο,οι μυροφορες απο το θαμβος και ο δρομαιος μαθητης-που αναγκασε αλλοτε τον πετεινο να λαλησει-θα εισελθει στο μνημα για να πεισθει. Θα το βρει λουσμενο απο το φως της ζωης.
Υστερα θα οδευσουν ολοι μαζι για τους εμμαους.Εκει θα τους τυλιξει ο χριστος με το γλυκυτατο φως του<<ειρηνη υμιν>>.Η πικρα των Μαθητων θα γινει χαρα,η δειλια τολμη και η αμφιβολια πιστη,καθως ο θανατος εγινε ζωη και το μισος αγαπη,την αγαπη οπως την διδαξε εκεινοςστις μαγευτικες ακρογιαλιες της Γεννησαρετ,οπως την επεκυρωσε επανω στον Σταυρο και οπως την εσκορπισε σε ολη την κτιση το χαρμοσυνο μηνυμα της Αναστασεως.Τωρα  καταλαβε η ανθρωποτης γιατι η μαγεια του Κυριου μπορεσε να δωσει την ειρηνη στις χειμαζομενες και αγωνιουσες ψυχες.
Απο το καινο μηνυμα Του και την <<καινην εντολη αναβλυσε μια καινουργια ζωη:Η χριστιανικη ζωη,με τις νεες ηθικες της αξιες.Ο Χριστιανισμος πρ οκαλεσε ανακαταταξη στον πινακα των αξιων και ετοποθετησε την αγαπη στην θεση της δικαιοσυνης. Η δικαιοσυνη ηταν για τους αρχαιους Ελληνες η σπουδαιοτερη κοινωνικη αρετη. Η αγαπη για τους χριστιανους<<αδελφους εν Κυριω>>θα γινει τωρα ο γνωμονας που θα ρυθμιζει τις σχεσεις αναμεσα στους ανθρωπους.
Και ειναι η καταταξη αυτη αρκετα αποκαλυπτικη της ουσιας του χριστιανικου πνευματος, που σαν θεια δροσος<<απεσταξε>>καιελυσε τον φλογμον της πολυθείας.Ε τσι ανοιξε η θεα των ουρανων και πληρωθηκε ο κραταιος ποθος της Λυτρωσεως.Η οποια ανεβλυσε απο το ξυλο του Σταυρου.
Ο Σταυρος παλι,εγινε ζωη και Ανασταση,η σιωπηλη κτιση τυλιχθηκε φως,που εισεδυσε εως τα καταχθονια και εως τα μυχια της ανθρωπινης ψυχης.Με την Σταυρωση και την Ανασταση τελετουργειται ο θριαμβος και αποκαλυπτονται η μεγαλοσυνη και η δυναμη του πνευματος, που οδηγησε τον ανθρωπο σε μια σιωπηλη προσευχη, τον εφερε κοντα στην αληθινη ζωη, τον γεμισε με πιστη προς την αγαπη και την ελπιδα της τελειωσεως,τον απελευθερωσε απο την ενδεια της ατομικοτητας και τον οπλισε με τον ισχυρο ποθο της νοσταλγιας για το Απεραντο.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΦΙΛ.ΚΩΣΤΑΡΑΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ.